டிசம்பர் 24, 1996

விதியென்ற ஒன்றை மனிதன் நம்ப
மதியென்ற ஒன்றை மாதுவும் படைத்தாள்
தறிகெட்டுத் திரியும் மதியைக் கேட்டால்
விதியென்ற ஒன்றை அது விலக்கிக்காட்டும்

“கணேஷ், நான் மது கதைக்கிறன், எங்கடா இருக்கே? என் ரூமுக்கு வாரீயா? குமார்ரண்ணா கொடுத்த ஓலைச்சுவடியில் இருக்கும் அந்தக் குறியீடுகளையும், பாடல்களையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்துட்டேன்! இண்டரஸ்டிங் இன்போ இருக்கு, கொஞ்சம் சீக்கிரம் வாரீயா?”

கணேஷ், “……”

போனை வைத்துவிட்டு, கணேஷ் வருவதற்குள் குளித்துவிட்டு பிரெஷ் ஆகிவரலாம் என்று முடிவெடுத்தவள், கடகடவென தனது மேசையில் இருந்த கடதாசிகளை அடுக்கி விட்டு, அந்த அங்கோர்வாட் ஓலைச்சுவடியை பத்திரப்படுத்திவிட்டு, குளியலறைக்கு சென்றாள்.

பெப்ரவரி 14, 1997

கணேஷ் டோர்ச்சை அடித்துக் கொண்டு முன்னே செல்ல, அவன் பின்னாலே குமாரும் சென்றான். அந்த அறை மிக விசித்திரமாக இருந்தது. அது கற்களால் ஆன பழங்காலத்து அறை போலவே இல்லை. மஞ்சள் நிறத்தில், ஏதோவொரு உலோகத்தால் செய்யப்பட்டிருக்கவேண்டும். ஒளிமுதல் என்று சொல்ல எதுவும் இல்லாததால் மிகுந்த இருட்டாக இருந்தது.

கணேஷ் தனது டோர்ச்சை நிதானாமாக எல்லாப் பக்க சுவரிலும் அடித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, குமாரும் தனது டோர்ச்சை ஒன் செய்தான்.

இந்த அறை முழுவதும் சுவர்களில், மார்பிள் பதித்தது போன்ற சிறிய, சிறிய சதுர அமைப்புகள், அந்த அறைக்கான கதவைத் தவிர, எல்லாப் பக்கங்களிலும், மேல் கீழ் என எந்த பக்கமும் பாகுபாடு இன்றி இந்த சிறிய பாத்ரூம் மார்பிள் போன்ற அமைப்புக்கள் இருந்தன.

முன் குறிப்பு: அறிவியல் புனைக்கதை எழுதுவதென்பது எனக்கு  ஒரு புதிய முயற்சி. வாசித்து விட்டு எப்படி இருக்கிறது என்று உங்கள் கருத்துகளை சொல்லுங்கள். “முடிவில்லாப் பயணம்” ஒரு அறிவியல், அமானுஷம் கலந்து செல்லும் ஒரு கதை. முதல் 8 பாகங்கள் இந்த பதிவில் உண்டு, மற்றவை அடுத்த பதிவில். – சரவணா

“கல்தோன்றி மண் தோன்றாக காலத்தே
முன் தோன்றிய மூத்த மொழி”

பகுதி 1 

பெப்ரவரி 14, 1997

“நீ ஏண்டா அவளோட ஒரே சண்டை பிடிக்கிறே? கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுத்துப் போக வேண்டியது தானே” குமார், கணேஷை பார்த்தவரே நின்றுகொண்டிருந்தான்.

“நீயுமாடா? உனக்கு தெரியாதா மதுவை பற்றி, சும்மா அவளை சீண்டிப் பார்க்கிறதுதானே..” என்று வடிவேலு காமடி போல பல்லைக் காட்டி சிரித்தான் கணேஷ்.

“ஒரு நாளைக்கு காண்டாகப் போறா, அன்னைக்கு இருக்குடீ உனக்கு…” என்று சொல்லியவாறே அந்தப் பாறைகளுக்கு இடையில் இருந்த அந்த ஆறு இஞ்சுக்கு ஆறு இன்ச் சதுரவடிவான கல்லை சற்றே உள்ளுக்கு தள்ளினான் குமார். அதுவும் லாவகமாக ஒரு இன்ச் உள்ளே சென்றதும், புஸ் என சிறிய சத்ததுடன் காற்றோடு கலந்த தூசும் அந்த கல் இடுக்கில் இருந்து வெளியே வந்தது!

கணேஷின் கண் விரிய, முகத்தில் ஒரு ஆனந்தப் புன்னகை.. குமாருக்கு சொல்லவே வேண்டாம், “டேய், திறப்புக் கல்லை கண்டுபிடிச்சிடோம்!!” என்றான் குதுகலமாக!!

அதுசரி யாரிந்த குமார், கணேஷ்? அதென்ன கல்? என்ன செய்துகொண்டிருகிரார்கள்? அதை பார்க்க நாம் ஒரு சில மாதங்கள் வரை முன்னோக்கி செல்லவேண்டும். செல்வோமா?